Kom hier dat ik u kus – Griet Op de Beeck

Korte inhoud:

Ik begon niet te huilen, wat ik een beetje vervelend vond. Ik probeerde tranen naar mijn ogen te sturen, maar ze wilden niet luisteren. Ik keek dan maar naar beneden, zo’n beetje naar mijn navel, kin bijna tegen de borstkas, zoals verdrietige mensen doen.

Kom hier dat ik u kus is een roman over Mona, als kind, als vierentwintigjarige, en als vijfendertigjarige. Een verhaal over waarom we worden wie we zijn, geschreven met humor, scherpte en veel schaamteloze eerlijkheid. Over ouders en kinderen. Over kapotte mensen en hoe zij ongewild anderen ook kapotmaken. Over waar verantwoordelijkheid eindigt en schuld begint. Over geheimen en eenzaamheid. Over ziekte en zwijgen. Over de gevaren van sterk zijn. Over vergeten en niet kunnen vergeten. Over jezelf durven redden. En natuurlijk ook nog over de liefde. Omdat dat alles is wat we hebben, of toch bijna.

Nonkel Tuur heeft het daar eens over gehad: over het glas halfvol en het glas halfleeg, het is allebei waar, maar van een halfvol glas cola word je blij omdat er nog veel is, terwijl je van een halfleeg glas droevig kan worden omdat het bijna uit is met de pret. Je kan dus zelf bepalen of je vrolijk wordt van de dingen of triest, al naargelang hoe je ernaar kijkt. Sindsdien probeer ik goed te kijken naar dingen, en niet slecht. Af en toe is dat een beetje moeilijk.

Mijn mening:

Verdriet is niet deelbaar, dat denk ik, omdat woorden niet genoeg zijn, omdat armen die omarmen het gevoel niet wegnemen, omdat begrijpen, echt begrijpen, simpelweg niet bestaat, zelfs niet tussen zussen die de blikken kennen van hun ouders, en het geluid van harten die aan flarden worden geschoten, en het stikken in de dichte lucht van salons en woonkamers en keuken waar ze met veel woorden zitten te zwijgen tegen mekaar.

Zo’n mooi en ontroerend boek! En wat schrijft Griet toch prachtige zinnen. Ik vond het moeilijk om te stoppen met quotes aanduiden. Omdat het zo leuk geschreven is maar ook omdat het zo herkenbaar was.

Ik wou dat ik hem mee kon nemen, naar daar waar levens lang en breed waren, en zonnen glinsterden op zeeën en nachten wonderlijk warm bleven.

Het boek gaat over een familie. Mama overlijdt als de kinderen jong zijn en papa heeft dan een nieuwe vriendin, de kinderen een nieuwe mama, waarmee hij dan samen nog een kind krijgt. Het verhaal is geschreven vanuit het standpunt van Mona, de oudste van de kinderen. De nieuwe mama is nogal een speciale vrouw met haar eigen kantjes waar de kinderen niet altijd even goed mee over weg kunnen. De papa heeft altijd heel hard gewerkt en weinig tijd gehad voor de kinderen, totdat hij ziek wordt en in het ziekenhuis komt de liggen. Dan groeien Mona en haar papa dichter naar elkaar toe. Iets wat ik ergens wel herken van bij mij en mijn papa. Jammer genoeg komt de papa te overlijden… Vlak voor het overlijden beleven ze nog mooie, bijzondere momenten samen en leren ze elkaar eigenlijk nog beter kennen. Dat overlijden van de papa raakte mij echt en de tranen rolde over mijn wangen maar ik vond het zo mooi. Zo ontroerend! Daarvoor verdient de auteur een dikke pluim.

In mijn hoofd is de nacht zwart, de mist dik, de grond vochtig, ik ben alleen, niemand om de richting te wijzen.

ISBN: 978-90-446-2310-9
Aantal pagina’s: 336
Uitgeverij Prometheus

Dit boek telt mee voor de Verbeelding Book Challenge 2017 (6/30): een boek dat iedereen en z’n moeder al heeft gelezen, behalve jij