De kleurloze Tsukuru Tazaki en zijn pelgrimsjaren – Haruki Murakami

Korte inhoud:

Afgezien van Tsukuru Tazaki hadden ze door een stom toeval nog iets met elkaar gemeen: hun achternamen bevatten allemaal een kleur. De twee jongens heetten Akamatsu en Omi – Rodeden en Blauwezee -, en de twee meisjes Shirane en Kurono – Wittewortel en Zwarteveld. Alleen de naam Tazaki – Veelpunt – had niets met kleuren te maken.

Tsukuru Tazaki is opeens helemaal alleen. Zijn jeugdvrienden, die zijn achtergebleven in zijn geboortestad toen hij in Tokyo ging studeren, willen hem van de ene op de andere dag niet meer kennen. En hij heeft geen idee waarom.

Mijn mening: 

‘Maar ik heb helemaal geen vertrouwen in mezelf.’
‘Waarom niet?’
‘Omdat ik bang ben dat ik helemaal geen zelf heb. Geen persoonlijkheid, en dus ook geen heldere kleuren.’

Ik wou al zolang eens “een Murakami” lezen en ik ben zo blij dat het er eindelijk van gekomen is! Als je de korte inhoud van het boek leest kom je eigenlijk niet zoveel te weten maar dat is niet erg want hoe meer je leest hoe duidelijker alles wordt.
Het gaat over een groepje van 5 vrienden, allemaal met een kleur in hun naam (rood, blauw, wit en zwart) behalve Tsukuru Tazaki, die heeft geen kleur in zijn naam. Op een bepaald moment valt dat vriendengroepje van 5 uit elkaar en wordt hij, Tsukuru Tazaki, uit de groep gestoten. Maar waarom is dat zo? Hoe is het zo ver kunnen komen? Tsukuru Tazaki gaat op zoek naar een antwoord op deze vragen en gaat daar voor zijn oude vrienden terug opzoeken. Hij reist zelfs helemaal naar Finland omdat ‘Zwartje’ daar nu woont.
Het is in een duidelijke taal en mooi geschreven, soms wel wat gedetailleerd maar dat stoort niet echt.
Dit is zeker niet mijn laatste Murakami die ik gelezen heb!

De voorbije tijd werd een lange, scherpe priem die zijn hart doorboorde. Zilverkleurige pijn sloop geluidloos naderbij en veranderde zijn ruggengraat in een ijskolom. De pijn bleef steeds maar op dezelfde plaats hangen, zonder aan intensiteit in te boeten.

ISBN: 978-90-254-4207-1
Aantal pagina’s: 361
Uitgeverij Atlas contact

Dit boek telt mee voor de Verbeelding Book Challenge (9/30): een boek geschreven door een auteur met Aziatische roots

Mijn zus woont op de schoorsteenmantel – Annabel Pitcher

Korte inhoud:

Jamie verliest zijn oudere zus in een terroristische aanslag. Zijn moeder verlaat het gezin, zijn vader verwaarloost zichzelf en zijn kinderen. Jamie’s andere zus verandert in een onaantastbare puber.

Op school is tekenen mijn lievelingsvak, en als ik de gebouwen als mensen zou tekenen, zou ik van het huis en maf oud omaatje maken, met een tandeloze lach. Het appartement zou een ernstige soldaat zijn, in een mooi uniform en geperst tussen allemaal precies dezelfde mannen.

Een aangrijpende roman over verder leven na een tragedie, verteld door een aandoenlijk en eigenwijs tienjarig jongetje.

Mijn mening:

Dit boek stond al een hele tijd op mijn veel te lange te lezen lijst en nu is het er eindelijk van gekomen om het te lezen. Wat ben ik blij dat ik het gelezen heb! Zo een mooi en ontroerend boek. Het is in eenvoudige taal geschreven met eenvoudig woordgebruik maar toch zitten er meerdere moeilijke thema’s in verwerkt: het verlies van een zus/dochter waar ieder op zijn of haar manier mee omgaat en die zus is dan nog omgekomen door de aanslagen van 9/11 doos moslims. Hoe ga je dan om met moslims? Zijn zij allemaal terroristen? Kan je nog wel gewoon bevriend zijn met moslims?

Dat is het nou met christenen en moslims: ze hebben allebei een god en ze hebben allebei een boek. Ze noemen alles alleen anders.

Dat laatste is nu echt wel brandend actueel om het zo maar te zeggen. De vader verwerkt zijn verdriet om het verlies voor zijn dochter door te gaan drinken. Een drinkende vader is voor mij erg herkenbaar. Hierdoor zat ik regelmatig met tranen in mijn ogen te lezen.
Het verhaal loopt grotendeels goed af en de familie groeit terug naar elkaar toe maar en helemaal happy end is het ook weer niet.

Als jaloezie rood is en twijfel zwart, dan is geluk bruin.

ISBN: 978-90-499-2443-0
Aantal pagina’s: 239
Uitgeverij Moon

Dit boek telt mee voor de Verbeelding Book Challenge (8/30): een boek waarin de dood centraal staat